Хувь тавилангийн ээдрээ
Эрхлэн гаргасан: Нэпко хэвлэлийн газар
- ISBN: 978-99962-6-677-5
- Хавтас: Зөөлөн
- Хэвлэгдсэн он: 2013
- Хуудас: 300
- Хэмжээ: 210*145мм
- Жин: 400
- Үлдэгдэл: Дууссан
Хүн гэгч. Өөрийгөө өтнөөс өдий том гэж бардана. Өтний амьдралыг үл сонирхоно. <Энэ муугийн амьдрал гэж юу байдаг юм> хэмээн инээлдэнэ.
Харин үхлийнхээ дараа, магадгүй эсвэл өмнөхөн нь өөрийгөө өттэй ижил юм гэдгийг ухаардаг байх. Ухаарсныгаа үр хүүхэддээ захьюу гэвч юу ч эс ойлгох олон нүдтэй тулгараад дуугүй байсаар оддог байж магад. Дараа төрөлдөө л ухаажин амьдаръя хэмээвч хүний умайнаас газар унангуут таг мартаж орхиод, <хөөрхий энэ өтийг хэхэ> гэсээр торнино.
Өт хүн хоёр өнөөдөр энд байхад, маргааш тэнд, нөгөөдөр бүр ч ондоо газар байх тавилантай. Нэгэн цагт харанхуйг үзэн ядан гэрэл хайн тэмтчиж байхад, нөгөө цагт нь гэрлээс алгын чинээ ч атугай сүүдэр олдоосой гэж аахилах. Өнөө хийсэн үйлийн үр нь маргааш юу болж эргэн ирэхийг хэн ч эс мэднэ. Гэвч бүгд төгсгөл рүүгээ л тийн яаран урагшилна.
Хүн өөрийгөө өтнөөс илүү гэж бодно. Үнэн чанартаа өтийг ойлгож эс чадна. Өт хүний хэзээ ч ойлгож хүчрэхгүй ариун амьдралыг туулна. Учир нь өт хэзээ ч шунадаггүй билээ.
Тэмка: Наймаалцах бүртээ өгч явуулдаггүй юм. Би заримдаа хоёуланг нь авдаг.
Энхүүш: Яг л энэ цэцэг шиг зөөлхөн, ийм гоё өнгөтэй... Гэвч зун дуусдаг шүү дээ
Аагий: Би яах вэ, миний хүслийн тал нь биелэхэд л болно
Эба: Аагий бол эр хүн. Миний хамгийн сайн нөхөр
Уянгаа: Зүгээр орхих гэдэг миний чамд үзүүлэх өршөөл шүү дээ...
Чойжид: Өшийг өшлөөр л тайлдаг хэрэг үү?
Хана: Хамгийн сайн хүнийг би мэднэ. Тэр бол...
